Daan heette hij. Ik leerde hem op internet kennen. In een tijd dat ik absoluut geen zin had in een vaste relatie met al het bijbehorende gedoe. Maar wel graag een leuke man wilde die af en toe mijn bed een nachtje warm zou houden. En die ik dan de volgende ochtend na een kop koffie met een zacht, beslist duwtje richting mijn voordeur zou dirigeren. Ofwel, wel de lusten, niet de lasten. Die onafhankelijkheid leek me heerlijk. En dat was het ook.
Daan was mijn eerste date die ik toen had met bovenstaande wensen als doel. En het was gelijk raak. Hij was groot, hij was goedlachs en hij rook goddelijk. En we hadden een enorme, seksuele klik. Met Daan leerde ik hoe geweldig seks écht kan zijn. Vóór Daan had ik al geruime tijd ervaring met seks. Maar dat verbleekte allemaal bij hem. Met Daan werd seks naar een compleet ander niveau getild. Hij bleef zo’n zes maanden in mijn leven. Op seksueel gebied waren het de mooiste zes maanden die ik heb gekend. We deden alles, we durfden alles, en we probeerden alles. Ik leerde mijn schaamte en grenzen overboord te gooien en me totaal over te geven. Ook aan dat wat ik niet kende, ook aan dat wat ik in eerste instantie eng vond. Met Daan kwam ik namelijk ook in aanraking met BDSM.
Op een dag volgde ik samen met hem een workshop shibari. Een Japanse vorm van bondage met lange touwen, die om je heen gewikkeld en vastgeknoopt worden. Dat is niet zomaar even je pols aan de spijlen van je bed vastbinden en samen gezellig Fifty shades of Grey spelen. Shibari is een kunstvorm, met die prachtige esthetiek waar Japanners zo goed in kunnen zijn. Shibari is moeilijk, omdat je met het knopen van de touwen rekening moet houden met bloed- en zenuwbanen, die niet bekneld mogen raken. En toch, als het goed gedaan is, zit je als bunny muurvast. Je kunt er niet meer zelf uitkomen, en je kunt geen kant meer op.
Ik vond de workshop geweldig. Mijn minnaar was natuurlijk een beginner, net zoals ik, maar toch voelde ik al hoe fijn ik het vond. Om echt all the way te gaan. Om vervolgens daarin, diep in die vastgeketende wereld zonder beeld, geluid, noch beweging, in die wereld van totale onderwerping, en die van totaal vertrouwen, rust te vinden. Een bijna meditatieve staat van ultieme vrijheid.
Jaren later wilde ik het graag nog eens meemaken. Maar dan met iemand die het écht goed kan. En ik wilde er graag mooie foto’s van. Voor aan de muur. Want shibari is voor mij ook een symbool. Eén van de fascinerende dingen aan BDSM in het algemeen, en shibari in het bijzonder, is dat er zo vaak gebruik gemaakt wordt van beperkingen. Iemand wordt bijvoorbeeld beperkt in zijn zicht door een blinddoek, of beperkt in zijn bewegingsvrijheid door bondage. Er worden restricties opgelegd. Iemand wordt beperkt in zijn doen en laten, ja, gehandicapt, zou je kunnen zeggen. Niet zelden geven deze beperkingen vervolgens een intenser gevoel van de seksuele of erotische beleving, door het totstandkomen van een hogere intimiteit met het eigen lichaam, of met de andere persoon. En zie daar. Niet langer is de gehandicapte mens een probleemgeval, maar heeft ze zelfs een streepje vóór. Eindelijk! Ik voel erkenning door mijn lichaam stromen, mijn lichaam volwaardig maken. En ik voel me trots beperkt te (kunnen) zijn.
Ik wilde dus graag foto’s als een ode aan Usher syndroom, en aan de volledige acceptatie van mijn beperkingen. Een ode aan mijn trots zijn op en intimiteit met mijn beperkte lichaam. Daarom trok ik onlangs de stoute schoenen aan en mailde ik mijn verhaal naar één van de beste knopers van het land. Een tijdje later, net toen ik het niet meer verwachtte, ontving ik een antwoord. Hij had mijn verhaal even moeten laten bezinken. Maar stemde toe. Ik rilde even toen ik het las. Want ik wist: deze man is een échte Dom, geen zoetsappige mr. Grey, en hij zou het niet voor spek en bonen gaan doen. Dat was ook wat ik wilde. Ik heb een hekel aan spek en bonen. Maar toch. Als ik eenmaal samen met hem in één ruimte zou staan, zou er geen uitweg meer mogelijk zijn.
Wordt vervolgd.
