Helaas. Mijn cello is niet langer enkel een grote bron van vreugde. Hij is nu ook een grote bron van pijn. Heftige pijn. Want we zijn in de les inmiddels begonnen met de vingerzetting van de linkerhand óp de snaren. En die snaren blijken vlijmscherp te zijn. Ze snijden (bijna) als messen door de zachte toppen van mijn vingers. Vooral mijn linker wijsvinger moet het ontgelden. Je schijnt er doorheen te moeten. Het schijnt over te gaan. Vanzelf. Ooit. Zeggen ze.
De docente heeft de hals van mijn cello volgeplakt met stickertjes. Zodat ik kan voelen waar ik mijn vingers precies moet plaatsen. Zien doe ik het immers niet. En er bestaat een zeker risico dat mijn CI’s het geluid soms niet correct weergeven. Tactiel ben ik echter sterk, dus daar maken we gebruik van. De stickertjes laten een beetje los. Ik moet ze steeds weer aandrukken. Erg mooi staan ze ook niet. Daarom gaat mijn cello binnenkort onder het mes bij een heuse vioolbouwer. (Een vioolbouwer is een parapluterm. Hij/zij bouwt naast violen en altviolen meestal ook cello’s.) Hij zal in de hals van mijn cello op de juiste plaatsen nette, voelbare inkepinkjes maken. Ik krijg dan een hele inclusieve en toegankelijke cello terug. Een cello speciaal voor doofblinde mensen. Voor mij.
Een volgende uitdaging betreft het eigen maken van het notenschrift. Op de reguliere manier gaat dat natuurlijk niet lukken. Notenbalken zijn veel te visueel en voor mij dus niet toegankelijk. Maar er is een oplossing. Er bestaat namelijk braille muziekschrift. Werkelijk alles dat in een notenbalk te zien is, is dan omgezet in voelbare braillecodering. Een groot verschil is dat een reguliere notenbalk tweedimensionaal is; je dient hem zowel horizontaal als verticaal te lezen. In braillecode staat alles achter elkaar. Literair braille lezen (letters, cijfers en leestekens) kan ik goed. Ik ben er zelfs dol op. Binnenkort zal ik beginnen met het aanleren van de braillecodes voor bladmuziek.
Het is natuurlijk niet mogelijk om tegelijk de braille te voelen en op mijn cello te spelen. Dan zou ik drie handen moeten hebben. Ik zal het muziekstuk dus sowieso altijd uit mijn hoofd moeten leren. Maar het geeft wel eigen regie als ik het stuk met behulp van braille bladmuziek later zelfstandig kan instuderen.
In Nederland bestaat er een organisatie, Dedicon, die regulier notenschrift op verzoek omzet in braille bladmuziek. Dit doen ze handmatig en is dus arbeidsintensief en tijdrovend. Ze kunnen het daarom waarschijnlijk niet onbeperkt doen en het zal een aantal maanden kosten voordat ik een braille bladmuziekstuk in handen heb.
Connect2Music is echter bezig met een interessant project dat het met behulp van specifieke software mogelijk moet maken om reguliere partituren geautomatiseerd om te zetten naar (digitale) braille bladmuziek. Het zogenaamde Lybra project. Dat zou een wereld van muziek openen voor blinde en slechtziende musici, want omzetten wordt dan een fluitje van een cent. Je zou het dan met die software zelf kunnen doen en niet meer afhankelik zijn van een intermediaire organisatie. Connect2Music zoekt voor het Lybra project nog fondsen en geldschieters. Zegt het voort!
