Ik heb het geluk dat ik heb mogen ontdekken wat in het leven voor mij werkt… en wat niet. Dit ontdekte ik kort nadat ik een vreselijk jaar had meegemaakt, waarin ik drie zware dingen tegelijkertijd moest ondergaan; een (echte) burn-out, een vechtscheiding en seksueel wangedrag van een andere man die tot dan toe jarenlang een rol in mijn leven had gespeeld. Hoe ik dat horrorjaar heb doorstaan weet ik eigenlijk niet. Het was een kwestie van blijven ademhalen en niet veel meer dan dat. ’s Nachts sliep ik nauwelijks en de dagen kwam ik amper door, maar ik bleef mezelf een mantra voorhouden. Die mantra luidde: “Vandaag zorg ik voor degene die ik later zal zijn.” Dat hielp op de één of andere manier. Een boterham eten, douchen.
De burn-out bleek uiteindelijk goud. Niet op het moment zelf, toen ik het meemaakte. Toen was het een regelrechte hel, waarvan ik niet kon bevroeden dat zoiets überhaupt bestond. Een echte burn-out is een continue meltdown in je hersenen. Maar daarna kwam de helende werking ervan. Het was alsof er ergens in mijn lichaam met grof geweld op een reset button was gedrukt. Alles wat niet aan mij toebehoorde was uit mijn lichaam en geest gesmeten. Vooral alle gedachte-overtuigingen van andere mensen, van mijn ouders, mijn ex-man, leraren, enzovoort. Dat was allemaal niet van mij geweest, maar van hen. Ik had er boordevol mee gezeten. Maar nu werd ik helemaal schoongespoeld. Wat uiteindelijk overbleef, was ik zelf. Voor het eerst in mijn leven leerde ik mezelf kennen. Wie ik zelf nou eigenlijk ben. Dat was compleet nieuw voor mij. Ik had het nooit geweten.
Er waren een aantal dingen die ik toen deed. Ik verwijderde mijn sociale media-accounts en verdween uit het publieke domein. Sociale media staan vol met stemmen van andere mensen en ik wilde liever bij mijn eigen stem blijven. Ik wilde die kunnen blijven horen, niet dat die zou worden overschreeuwd door anderen. Ik moest ongeveer een week afkicken, daarna heb ik twitter en facebook nooit meer gemist.
Ik stelde mijn kernwaarde op, waarover ik eerder al eens schreef, en zag in dat niets in dit leven echt blijvend of bestendig is, maar dat je altijd zelfcompassie kunt toepassen voor wat er zich op dit moment in jezelf afspeelt. Voel ik me boos; zelfcompassie. Ben ik blij; zelfcompassie. Voel ik me ontzettend moe; zelfcompassie. Voel ik faalangst; zelfcompassie. Twijfel, verdriet, minderwaardigheid, er is niets waar je geen zelfcompassie voor kunt hebben en het werkt altijd helend. Ik leerde hoe ik het moet doen. Door de bepaalde emoties of gevoelens fysiek in mijn lichaam op te zoeken en ze er zonder oordeel te laten zijn. Rustig toelaten, het voelen, rustig ademen en het in stilte de ruimte geven. Er is niks aan de hand.
Verder kwam ik een ezelsbruggetje tegen dat mooi samenvatte wat goed voor mij werkt. “Have you taken your MEDS today?” Waarbij de letters M E D S staan voor Meditation, Exercise, Diet (gezonde voeding), Sleep. De laatste is mijn achilleshiel, maar aan de eerste drie kan ik zeker wat doen. De vier tesamen houden me fysiek en mentaal gezond. Wel vind ik het belangrijk om hier met een soort vreugdevol enthousiasme mee om te gaan, niet op een obsessieve of starre manier. Dan is het immers geen liefde meer, maar (doods)angst. Ik houd ook echt wel van die trifles met room en cake die deze decemberdagen in allerlei smaken bij de AH liggen. En van een glaasje whisky zo nu en dan. Van mijn zelfgemaakte rendang daging.
En als ik het dan even allemaal verloren ben, als ik het even allemaal kwijt ben geraakt, dan komt er vanzelf weer een moment dat ik word herinnerd aan wat ook alweer werkt. Dan geef ik mezelf compassie voor mijn verwarring en begin gewoon weer opnieuw.
