Ik schuif de nylon armbanden over mijn handen. Er zit genoeg klittenband aan om ze om mijn smalle vrouwenpolsen vast te kunnen maken. Gelukkig. Ik was een beetje bevreesd geweest dat ze alleen om bredere mannenpolsen zouden passen. Zo male gaze. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Aan beide armbanden zit een klein, kunstof doosje waarin het trilsysteem zit. Op het rechterdoosje staat een R, om aan te duiden dat het de rechterarmband betreft. Echter staat er geen latijnse letter R in reliëf, in de taal der zienden, maar een heuse R in braille. De taal van de blinde mensen. Ik ben verheugd. Hier word ik blij van. Dit is speciaal voor mijn fijne lichaam gemaakt. Het geeft me een gevoel van erkenning. Ik ben een doofblinde vrouw, geen ziend en horend persoon.
Ik start de bijbehorende navigatie app op mijn iPhone. VoiceOver, de schermlezer van Apple, begint in mijn Cochleaire Implantaten te babbelen. Thuis had ik al een paar favoriete adressen in de app opgeslagen. Terwijl ik luister, selecteer ik er eentje. Vandaag wil ik naar de Goudreinet, een groentewinkel in het centrum van het dorp. Daar wil ik graag wat verse groente en fruit kopen. Ik ben er nog niet eerder in mijn eentje heen gegaan. Het is een wandeling van een kilometer, hoor ik. Dat moet te doen zijn. Ik controleer of ik de audio feedback in de app uit heb staan en start de navigatie.
Ik wil geen gesproken feedback krijgen, zoals dat gebruikelijk is met de meeste navigatie apps. Ik wil juist graag enkel haptische trilsignalen ontvangen. Tast is mijn primaire zintuig en ik ben dol op haptische feedback. Auditieve feedback die ik in mijn CI’s ontvang, vind ik tijdens deelname aan het verkeer minder prettig. Telkens als een (andere) navigatie app in mijn Ci’s informatie vertelt over de te volgen route, verlies ik contact met mijn omgeving. Ik heb mijn CI’s juist hard nodig om het verkeer en allerlei andere dingen om me heen te kunnen horen. Ik voel me onveilig als ik hiervan wordt afgesneden doordat het omgevingsgeluid gedeeltelijk wegvalt als de app tegen me praat. Temeer omdat ik inmiddels functioneel blind ben. Mijn restvisus is zodanig weinig dat ik nijn zicht niet meer functioneel kan inzetten. Ik moet het op tast doen. Samen met mijn taststok en de twee armbanden.
Ik begin te wandelen. De kompasmodus heeft me bij de start de goede kant opgestuurd en telkens als ik moet afslaan, geeft de armband aan de desbetreffende kant een trilsignaal. Het werkt uitstekend. Ik merk dat deze vorm van informatie-overdracht mij weinig energie kost. Ik hoef me niet extra in te spannen, zoals ik bij het verstaan van gesproken opdrachten had moeten doen. Ik kan gewoon blijven doorlopen, terwijl de armbanden mij met trilsignalen de weg wijzen. Het geeft me extra zelfvertrouwen dat ze elke 25 meter aan me doorgeven dat ik nog steeds op de goede weg ben. Dan geven ze beide tegelijk een trilling. Ik weet nog goed hoe ik een paar weken eerder op weg was geweest naar de kapper. Ik was zonder het zelf te merken een straat schuin overgestoken, in plaats van recht, en daardoor in een andere straat terecht gekomen. Dat had ik echter lange tijd niet door gehad. Tot ik op een punt was gekomen waar ik had beseft dat ik was verdwaald en geen idee had waar het precies fout was gegaan. Dit zou me nu niet meer gebeuren. De armbanden geven het gelijk aan als ik van de geplande route afwijk. Met trillingen links en rechts om en om word ik tijdig gewaarschuwd.
De armbanden kunnen ook aangeven aan welke kant van de straat je dient te lopen met oog op de volgende afslag. Echter is er niet altijd aan beide zijden van de straat een stoep. Als doofblinde vrouw kan ik dit ook niet zien. Dat is dus iets waar ik op moet letten en dat ik zelf moet oplossen.
Na een ontspannen wandeling bereik ik met goede moed te Goudreinet. Ik heb nog energie genoeg om ook weer terug te kunnen. Ik ben heel content.
Deze column is niet gesponsord. Ik heb de armbanden zelf aangeschaft. Mijn zorgverzekeraar wilde de N-vibe helaas niet vergoeden. Wel kun je ze als zorgkosten opgeven bij je belastingaangifte.
