In het boek “Vier variaties voor cello” van o.a. Jan Brokken las ik dat de Stradivarius cello’s elk een eigen naam hebben. Ik weet niet of dit waar is; het was een fictief verhaal. Maar ook in fictieve verhalen kunnen historische feiten verwerkt zijn. Ofschoon mijn cello natuurlijk geen Stradivarius betreft, verdient hij wel een naam. Want zo uniek is hij. Ik hoefde er niet lang over na te denken. De naam viel me eigenlijk gewoon toe. Mijn cello heet (de) Nunio. Violoncello Nunio.
De Nunio is inmiddels twee keer een aantal weken bij de cellobouwer geweest. Het resultaat van deze reizen is fantastisch. Zijn houten huid glanst weer helder en alle onderdelen zijn nagekeken en eventueel rechtgezet. Maar de grootste verandering is dat de Nunio op de toets (de hals van de cello) is voorzien van een dubbele rij kleine gouden nageltjes tussen de snaren. Precies op de plekken waarnaast ik mijn vingers op de snaren moet zetten. De nageltjes zijn rond en een beetje bol, als zacht braille. Ook zit aan de achterkant van de toets een hele lichte inkeping voor mijn duim. Het geheel voelt fijn en zacht aan. Organisch. Ik heb sinds zijn terugkomst het gevoel dat we bij elkaar horen, Nunio en ik. Dat we ons naar elkaar vormen en in elkaar schuiven. Toen ik hem voor het eerst weer aanstreek, trof zijn toon me. Hij klonk mooier, volwassener. Minder grillig. Mijn man kwam speciaal van boven naar me toe gelopen omdat hij het ook had opgemerkt.
zondagochtend
Het is zomer. De deur naar het balkon staat open. Ik hoor de vogels hun vroege ochtendlied zingen. Voor de rest is het stil buiten.
Onze reis met Twin-Travel, een reisorganisatie voor blinden en slechtzienden, was ons beide niet zo goed bevallen. Ik kwam onrustig thuis. Het duurde een paar dagen voordat die onrust uit mijn lichaam was verdwenen. De stilte, het zonlicht door de ramen en de vriendelijkheid van ons huis dragen ertoe bij dat ik weer ruimte voel om adem te halen. De spanning vloeit weg.
Ik loop naar de kleedkamer. Zacht licht valt door de vitrage. Nunio staat in zijn foedraal in de hoek geduldig op me te wachten. We zijn blij elkaar weer te voelen. We hebben er weer zin in.
