Jaren geleden, toen ik na mijn echtscheiding leuke, nieuwe dingen zocht om te doen, had ik eens het enthousiaste idee opgevat om indoor te gaan klimmen. Dat leek me geweldig. Ik schreef een aantal klimhallen in en rond (destijds) mijn woonplaats Utrecht aan en vertelde optimistisch en positief over mijn wens, mijn aandoening en wat ik precies nodig had. Ik kreeg geen enkele reactie terug. Van niemand. De wereld was blijkbaar nog niet helemaal klaar voor klimmers met een beperking. Tot ik een paar weken geleden in een nieuwsbrief van Uniek Sporten een uitnodiging las om mee te doen aan een kennismakingsles paraklimmen. Deze zou voorafgaan aan een wedstrijd voor ervaren paraklimmers uit Nederland en de rest van Europa. Er was in die 8 jaar na mijn schrijven blijkbaar een hele paraclimbing wereld ontstaan! Nu ben ik natuurlijk in de tussentijd wel wat ouder geworden. Maar mijn lijf doet het nog, dus meldde ik me aan voor de kennismakingsles.
Op zondagochtend rijden we door de druilerige regen naar Amsterdam. De klimhal van Mountain Network blijkt niet moeilijk te vinden. Binnen treffen we een moderne, frisse ruimte aan met een gezellige bar. Veel zie ik niet, maar ik hoor een hoop geroezemoes om me heen. De sfeer zit er al goed in. Verschillende mensen in rolstoel glijden langs. Ik ontmoet L., de projectcoördinator paraklimmen. Ze wijst me de kleedruimte en vertelt me daarna met de lift naar de zesde verdieping te gaan. Naar de zesde verdieping? Een klimwand op de zesde etage?
Het blijkt echt zo te zijn. Als ik de lift uitstap, kom ik in een mooie, moderne klimhal terecht. De wanden zijn zo’n 17 meter hoog en verschillende mensen zijn al aan het klimmen. Sommige dragen een beenprothese, anderen missen een arm. Van weer anderen is de handicap niet zichtbaar, die zouden net zoals ik slechtziend of blind kunnen zijn.
Ik ontmoet R., mijn instructrice. Ik geef haar mijn Roger Select microfoontje. Die heeft een bluetooth verbinding met mijn Cochleaire Implantaten (CI’s). Zo kan ik haar op grote hoogte nog steeds goed verstaan. Ze helpt me in een tuigje en vertelt me van alles over het klimmen. Dan ben ik aan de beurt. Ze leidt me naar de wand en zekert me aan het touw. Ik mag gaan! Omdat ik het natuurlijk niet zie, moet ik het op de tast doen. Maar R. helpt me en vertelt me rustig waar ik mijn handen en voeten precies kan neerzetten. Ik trek me omhoog. Het gaat goed! Ik klauter steeds hoger.
Dat ik onder de mijnen (lees: andere gehandicapte mensen) ben, geeft me rust. Ik ben geen uitzondering, ik kan gewoon mezelf zijn. Niemand kijkt ervan op. Iedereen vindt het volkomen normaal. Als ik halverwege de klimwand ben, gaan mijn onderarmen en handen hevig trillen. Die zijn het natuurlijk helemaal niet gewend. In plaats van door te drukken, besluit ik dat het voor nu zo prima is. Ik ben al heel hoog gekomen. Ik roep “Block!” naar mijn zekeraar. Hij spant het touw en ik abseil naar beneden. Mijn voeten maken sprongetjes tegen de wand.
Het is een fantastische ervaring. Ik vond het niet eng, maar ach, ik zie natuurlijk ook niet hoe hoog het is. Ik geniet er enorm van dat steeds meer organisaties zich richten op mensen met een beperking en daar vervolgens rustig en normaal mee omgaan. R. vertelt me dat Mountain Network Amsterdam wekelijks met paraklimmers traint, op een avond die mij goed uitkomt. Of ik mee wil doen? Het aanbod klinkt verleidelijk…
Als we naar huis rijden, krijgen we als kers op de taart een gunstig teken kado. We worden de hele weg terug vergezeld door een prachtige, grote regenboog.
