“Soms”, zei Etty Hillesum eens, “is het belangrijkste van een hele dag de rustpauze die we nemen tussen twee ademhalingen in.”
Soms is een piepkleine daad voldoende. Dat ik de blinde jongeman, die mij tijdens een ochtendwandeling tegemoet kwam -onze taststokken elkaar kruisend- aan het lachen maakte. Tijdens het korte babbeltje dat we hadden. Een paar tinkelende woorden die daarna snel weer vervlogen tussen de bomen, onze enige getuigen. Wie heeft eigenlijk bepaald dat het leven meer moet zijn -of is- dan dit?
