“Wil je tachtig met hem worden, of niet?” vroeg hij me. Zijn vraag was scherpzinnig en direct. Hij had er tijdens ons hele gesprek al geen doekjes om gewonden. Iets dat ik zeer waardeerde. Geen zachte heelmeesters voor mij. “Nee.” antwoordde ik zonder er lang over na te denken. “Nee.” zei hij. “Ik wil ook geen tachtig worden met jou.” glimlachte ik. “Dat kan ook niet, want ik ben homo.” antwoordde hij. “Dat weet ik. Ik bedoelde het zakelijk. Dat ik hier dan nog zit.” Hij lachte. “Dat ga jij ook helemaal niet nodig hebben.”
Hij was de psychiater die in 2014 ervoor zorgde dat ik het eindelijk aandurfde om te scheiden van mijn eerste man. Dat ik, met mijn verder gevorderde aandoening en al, het grote onbekende in durfde te stappen. Me het vertrouwen gaf dat ik het kon. En daarmee ook een aantal andere keuzes in mijn leven ontketende, die rigoureus maar noodzakelijk waren. Toen het een tijd later beter met me ging, ben ik nog een keertje naar hem terug gegaan. Met een zakje brownies. Om hem te bedanken. Hij was blij verrast en stelde het erg op prijs. We dronken koffie en lieten het ons smaken.
Gisteren hoorde ik in een podcast ineens zijn naam. In een context waar ik enorm van schrok. In de nacht van 12 op 13 oktober 2023 is de psych (vermoedelijk) vermoord. Vermoedelijk door een seksdate via Grindr. Er werden sporen van MDMA in zijn levenloze lichaam gevonden. En een schotwond in zijn voorhoofd.
“Weet je.”. zei hij tijdens ons gesprek, “Ik maak er privé, wat betreft relaties, ook een zootje van.” Ik begreep wat hij met zijn kwetsbaarheid wilde zeggen. Mensen uit gemarginaliseerde groepen hebben het niet makkelijk. Daarin verbond hij zich met mij.
Zo verdrietig.
