“Mama?” vroeg ik toen ik een paar dagen voor haar geregisseerde dood naast haar bed zat, “Zoek je een lieve hond voor me uit?” “Ja, kind,”, antwoordde ze lachend, “dat ga ik doen. Ik zal een hele lieve hond voor je uitzoeken.”
Het is ruim een jaar later. Aan het begin van onze Zon Zee Strandvakantie op een Spaans eiland vertel ik mijn man dat ik mijn moeder hier zo dicht bij me voel. Ze was in het vliegtuig al bij me geweest en de vlucht was heel fijn en soepel verlopen. Nu voel ik haar in de zon, in het zand tussen mijn tenen. Ze zit lachend aan het enige nog vrije restauranttafeltje als wij het erop wagen en de ober vragen of er nog een plekje is. Ze laat de wolken aan de horizon verdwijnen. Ze waait een verkwikkend zeebriesje. En ik voel haar in de hand van de serveerster die mijn hand voorzichtig op het zakje met een vochtig doekje legt, om me te laten weten dat ik, na het pellen van de gamba’s, daarmee mijn handen kan schoonmaken.
“Hee,”, zegt mijn man verrast als we onder de eucalyptusbomen op onze strandbedden liggen te lezen, “er ligt een geleidehond achter ons.” Even verderop onder de schaduwrijke bomen zit een blinde mevrouw met aan haar voeten haar hond, netjes in tuig. Een lief gezicht. Tien minuten later gaat mijn telefoon. Ik wist niet dat ik gebeld kon worden terwijl dataroaming uitgeschakeld staat. Het is een mij onbekend nummer. Ik neem toch maar op. “Goedemiddag, met Marloes Schaap.” “Goedemiddag, met DCN Geleidehonden. Bel ik gelegen?” Blij nieuws! Het is zover. Ze hebben een hondje voor me. Ze beloven snel terug te bellen zodra we weer in Nederland zijn. Als mijn man na het gesprekje omkijkt, zijn de vrouw en haar geleidehond verdwenen.
