Het initiatief Zichtbaar Sportief, van o.a. Gehandicaptensport Nederland, vroeg mij om ambassadeur te zijn van de Multisportdag voor mensen met een visuele beperking. Deze wordt zaterdag 15 juni in Ede gehouden. Naar aanleiding van dit ambassadeurschap publiceerden zij een interview met mij op hun website. Dit interview kun je hier lezen. Hier vind je ook verdere informatie over de Multisportdag.
Als bonus plaats ik hieronder twee door mij geschreven stukjes die het uiteindelijke interview niet gehaald hebben.
“Topsport heb ik nooit geambieerd, ook vroeger niet. Ik ben wel fanatiek. Je hoeft jezelf niet onnodig klein te maken. Ik heb niets met dat calvinistische “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Maar ik ben me er sterk van bewust dat er een dag komt waarop het applaus verstomd is. Dat er niemand meer naar je prestaties omkijkt. Na het feest komt de afwas. Daarom is sport als middel tot liefde en verbinding met mijzelf en de ander voor mij uiteindelijk waardevoller dan een gouden medaille.”
“Er is niet één bepaald moment geweest waarin ik aan de slag moest met een verwerkingsproces of iets dergelijks. Dat komt omdat Usher syndroom ervoor zorgt dat je steeds een klein stukje verliest. Een moment dat je niet meer solo kunt fietsen, een ander moment dat je geen zwartdruk boek meer kunt lezen, enzovoort. Dus je hebt steeds opnieuw een stukje rouw en verwerking. Maar ik laat dat gewoon toe. Het voordeel van ouder worden vind ik dat ik niet meer bang ben voor rouw en verdriet, noch me er een slachtoffer onder voel. Ertegen vechten of vermijden werkt averechts. Het lichaam kiest haar tijd voor bepaalde emoties en neemt haar eigen tijd voor de duur ervan. Ik ben blij een goed contact met mijn lichaam te hebben, met wat ik voel en dat ik met vertrouwen dat toe kan laten. Dat geeft rust. En sport kan zeker helpen om uit het hoofd en meer in het lichaam te komen.”
