Herfst 2019.
Ik vind het fijn om weer thuis te zijn. Ik verwonder me over de stilte en rust in onze woonkamer, zo anders dan het drukke Lissabon. Een stad vol auto’s, politiesirenes, mensenmassa’s. Maar ook kleine tegeltjes in patronen op alle stoepen, Moors aandoende, zandkleurige kastelen en paleizen, kleine custardtaartjes die pastéis de nata worden genoemd. Drank en spijzen aan lange tafels in de gezellige, overdekte Mercado. Een espresso op een bankje in de zon, tussen de cipressen.
Ik kijk naar buiten met mijn minieme zicht. Het kapje brood dat ik vanochtend in kleine stukjes in het voederhuisje heb gelegd, is inmiddels gevonden door de vogels. Hier in deze plaats zijn het voornamelijk mussen en eksters die op bezoek komen. Vergezeld van een enkele kraai. Als ik zo in de leren stoel zit, besef ik weer dat het allemaal maar een verhaal is. Al die dingen die mijn verstand bedenkt, zoals het verlangen om van anderen erkenning te krijgen, of bewijs van mijn bestaansrecht. Het verhaal over mezelf, al die zelfanalyses, wie ik denk te zijn, wie ik denk dat de ander is. Ik besef het weer opnieuw; het is allemaal maar gedachteverhaal. En nu, in zo’n stil en rustig moment, vallen de verhalen weg. En wat overblijft is realiteit. Gewaarzijn, een soort volwaardig, driedimensionaal niets. Wolken glijden voorbij, de voedersilo wiebelt heen en weer op de haak aan de schutting. Ik snijd de rode bieten in stukken voor de soep. Ze ruiken heerlijk aards.
