““Je hebt geen idee wat het is dat je niet hoort.” Dit gaat over meer dan de context die de woorden direct omringt. Het gaat over je leefruimte. Over je macht daarover. Over je autonomie. Daarmee misschien wel over je geluk.”
uit: een recensie over het boek Man maakt stuk van Maurits de Bruijn.
Ik besloot het op de zaterdagochtend na het ontbijt gelijk te benoemen en het kenbaar te maken aan de groep. Het weer was immers te slecht om buiten op de prachtige veranda te kunnen zitten. Het regende en waaide. We zouden dit weekend, tussen het varen door, dus voornamelijk binnen zitten. Met z’n dertigen in een woonkamer zonder gordijnen of andere geluiddempers. Met een kakofonie aan geluid tot gevolg, waar ik slechts met zeer veel moeite en energie wat verstaanbare woorden uit zou kunnen filteren.
”De akoestiek is hier erg lastig voor mij. Als iedereen praat, kan ik nauwelijks nog iets verstaan. Mijn vraag is of jullie me er een beetje bij willen betrekken, af en toe even een praatje komen maken. Anders worden het erg eenzame dagen voor me.”
Het werkte. Gedurende het hele weekend kwamen er mensen naar me toe om even te babbelen, of om te vertellen wat er gaande was. Aan het einde van de vakantie kreeg ik van verschillende mensen te horen dat ze het zo stoer en moedig vonden dat ik het had gezegd. “Je moet een beetje voor jezelf opkomen.” antwoordde ik dan. “Andere mensen kunnen dit soort dingen niet weten, of staan er niet bij stil.”
Ondanks het kakofonische binnen zitten en ondanks het slechte weer, was het een fantastisch weekend. Qua sfeer deed het me denken aan het Sailwise weekend van twee jaar geleden. Het was gezellig, er werd veel gelachen. Er werd hulp en zorg geboden zonder dat het betuttelend werd. Gewoon, als een stel mensen onder elkaar. En precies dat maakt het verblijf op het watersporteiland op de Loosdrechtse Plassen zo krachtig. Plus het feit dat een “Nee, dat kan niet.” bijna niet klinkt. Eerst kijken of het kan, een “nee” kan altijd nog.
Zo wilden een aantal deelnemers, waaronder ik, op zondagmiddag graag kanoën. Maar de wind was te sterk, we zouden de grote plas niet over komen. Dus werden de kano’s op de pont geladen, met ons erbij. We voeren naar een schitterend, windluw natuurgebied. Daar werden de kano’s te water gelaten en hebben we een prachtige tocht gemaakt. Over kanalen tussen eilandjes met veel bomen en planten. We waren omringd door honderden zingende vogels en zoveel bloeiende waterlelies dat ik ze aan kon raken. Ik voelde me intens gelukkig.
Gelukkig voelde ik me ook toen ik op de maandagochtend na een andere mooie kanotocht wél de grote plas moest oversteken om weer terug bij het Sailwise eiland te komen. Het water botste en beukte, de kano hotste en klotste. De wind joeg het water als een waaier over me heen. Het warme zeilpak hield me droog. Toen we in de haven van het eiland aan kwamen en we werden onthaald met luid gejuich en geklap, besloot ik: ik ben er volgend jaar zeker weer bij.
