Voor het eerst kies ik voor de optie “Valys Begeleid” als ik mijn reis naar Amsterdam aan het plannen ben. Valys is speciaal taxivervoer waarvan gehandicapte en oudere mensen tegen een gereduceerd tarief gebruik kunnen maken. Met de optie Valys Begeleid word je gedurende de hele reis begeleid door iemand van Valys. Inclusief eventuele treinen tussendoor. Omdat deze specifieke trip wat moeilijke knelpunten kent, zo moet ik een keer overstappen in Amersfoort en ken ik de weg op Amsterdam Centraal naar en van de taxistandplaats nog niet goed, besluit ik het mezelf makkelijk te maken. Later zal ik de reis met een mobiliteitstrainer oefenen, zodat ik het zelfstandig kan. Nu wil ik nog energie overhouden voor mijn uiteindelijke doel van deze onderneming. Ik ga namleijk een proefles cello spelen volgen.
Cello. Het muziekinstrument geeft zo’n mooie klank. Dat heb ik altijd al gevonden. Tijdens de Musi-CI training leerde ik samen met andere CI gebruikers weer naar muziek te luisteren en het ook met een CI weer te waarderen. Ook al klinkt het zo ontzettend anders. Hier wakkerde het vuurtje aan. Zou ik dan toch zo’n prachtige cello kunnen leren bespelen? De Musi-CI trainster draagt zelf ook een CI en is professioneel pianiste. Zij zei dat ik het vooral gewoon moest dóen.
Als ik het mezelf écht makkelijk had gemaakt, was ik na de proefles piano spelen daarmee door gegaan. Pianoles wordt hier in het dorp gegeven. Ik had er op die dag gewoon heen kunnen lopen. Het was maar tien minuutjes wandelen van mijn huis geweest. Maar toch. Ik was niet écht enthousiast ervan geworden. Ik had na afloop van de pianoles meer een gevoel gehad van: “Het was wel leuk.” “Wel aardig.” En eigenlijk is dat niet genoeg. Ik vind dat ik uit elkaar moet spatten van vreugde. Ik vind dat ik er met energie vandaan moet komen, ook al kost het me ook energie. En dat had ik niet gehad. Dus ga ik vandaag doen wat ik eigenlijjk écht wilde. Celloles. Ook al betekent dat dat ik bijna twee uur moet reizen. En ook weer bijna twee uur terug. Het altijd op veilig spelen, maakt nou eenmaal niet per definitie ook gelukkig. Soms moet je durven in dit ene leven dat je hebt. Soms moet je het gewoon doen. Het helpt natuurlijk wel dat ik geen hekel heb aan reizen met de trein.
Na twee taxi’s, twee treinen en een mueslibol met kaas zet de chauffeur me af bij een bankje. Links ervan staat een reclamebord. “Celloles” staat er volgens de chauffeur op. Mooi. Ik vraag hem waar de deur zich bevindt -zodat ik dat alvast weet- en ga op het bankje zitten. Ik ben vroeg. “Wat een timing!” hoor ik een vrolijke vrouwenstem zeggen. “Ik kom ook net aan!” Ze stelt zich voor als de lerares en samen gaan we naar binnen. “Kunt u mij even helpen?” vraag ik haar. Ik verwacht namelijk een wirwar van smalle gangetjes en nauwe trappetjes. Zoals het een Amsterdams gebouw betaamt. Maar niets van dat alles. Gelijk na de voordeur is al de ruimte waar de les gegeven wordt. Je stapt er gewoon in. Ik hoef maar twee passen te zetten en ik kom al bij het krukje. Zo. Dat scheelt.
Ik ben gelijk blij. “Ik ben zo blij hier te zijn.” zeg ik. De lerares ook. Ik kan me voorstellen dat het voor haar ook spannend moet zijn. Zo’n doofblinde vrouw. Naruurlijk is het dat. Maar ze is ook vrolijk en positief. We gaan aan de slag. Ik krijg een cello op mijn schoot gelegd. Voorzichtig voel ik alles terwijl de lerares uitleg geeft over de verschillende onderdelen. Als de cello eenmaal tussen mijn benen staat en zacht tegen mijn borstbeen rust, weet ik al dat dit een goede beslissing is geweest. Dit is het. Zo’n muziekinstrument zo dichtbij je. De intimiteit ermee, omdat ze zo nauw in verbinding staat met mijn eigen lichaam. Ik voel haar en haar tonen. Dat vind ik geweldig. Ik kan me goed voorstellen dat je ervan gaat houden.
De les gaat verder. Ik leer de eerste beginselen. Het vasthouden van de strijkstok -best lastig-, het aanzetten. De eerste vier tonen. Het lukt me om er geluid uit te krijgen, om de strijkstok een beetje recht te houden. En wat me ook heel blij maakt; het lukt me ook behoorlijk goed om nuances te horen. Of je bijvoorbeeld egaal strijkt of niet. Het verbaast me gewoon hoeveel ik met de CI’s nog hoor. Het is geweldig. De lerares vertelt me dat ik het goed doe en dat ze het ziet zitten. Ik ook.
Ik ben goed moe,”, zeg ik later op weg naar huis tegen de Valys begeleidster, “maar ik spat uit elkaar van vreugde.”
