Het leven kabbelde voort. We aten, we zwommen, we sliepen. Mijn hoofd raakte zo heerlijk leeg dat ik geen zin had het weer op te vullen met allerlei informatie. Ik luisterde niet naar podcasts, las geen non-fictie en volgde geen nieuws. Het enige dat ik op mijn strandbedje aan de Middellandse Zee af en toe tot me nam was een roman, in de vorm van een papieren brailleband. (Een brailleboek bestaat uit meerdere delen, banden genaamd, omdat een brailleboek veel meer volume heeft dan een boek in regulier zwartdruk.) Het langzamere braille lezen paste goed in het vertraagde strandleven dat we leidden.
Ik leerde braille toen ik in de twintig was. Men wilde het mij aanvankelijk niet onderwijzen. Ik was op dat moment nog in staat om zwartdruk boeken te lezen en deed dat als boekenwurm ook veelvuldig. Dus -zo redeneerde men- zou ik daarop terugvallen en zou ik het braille toch maar verleren. Het begrip “eigen verantwoordelijkheid” was men blijkbaar wat vreemd. Ik zette echter door en vond een leuke lerares die mij brailleles gaf. Elke les was een bron van vreugde. Dat er een toegang bestaat tot de taal via mijn geliefde tastzin vond en vind ik nog steeds verrukkelijk. Ik heb dat nooit confronterend gevonden. Integendeel, ik had iets in en onder mijn handen dat juist speciaal voor mij -als doofblinde vrouw- was bedoeld! Dat gaf me enkel plezier. En nog steeds. Ik houd ontzettend van braille. Het is fantastisch dat ik er niet voor hoef te zien, noch te horen, en dat ik het dan tóch kan lezen. Een andere reden waarom ik braille zo fijn vind, ontdekte ik pas jaren later. In 2019 volgde ik -met succes- een training tegen vliegangst. De psycholoog, die tevens purser was bij KLM, vertelde mij toen dat handelingen verrichten waarvoor een fijne motoriek nodig is niet samen gaat met angst, piekeren of stress. Dat heeft met bepaalde hersenfuncties te maken, die niet tegelijkertijd kunnen plaatsvinden. Toen viel bij mij het kwartje. Daarom gaf braille lezen mij altijd zoveel rust.
Thuis zet ik het eenvoudige leven voort. Ik was het zeezout uit onze kleren, geef de groeiende planten water, kook fijne, lichte maaltijden voor ons beiden. Op internet begeef ik me nog steeds niet veel. Liever bén ik gewoon, nu en hier, en draag ik zorg voor de dingen. En lees ik in mijn brailleboek. Ik waardeer deze eenvoud, deze vertraging en verstilling, al geruime tijd steeds opnieuw. Omdat ze me een paar fundamentele dingen geeft. Ze brengt me terug naar wie ik werkelijk ben, met de daarbij behorende innerlijke rust, en ze brengt me terug naar de basis van vertrouwen. Ik vind het heerlijk hier steeds naar terug te kunnen keren.
Op de bovenstaande foto zit Marloes op een terras. Ze heeft haar hoofd naar links gedraaid en lacht. Haar handen liggen voor haar op tafel. Ze draagt een witte bikini met daar overheen een kleurige strandjurk met haltertop. Ook draagt ze een witte zonneklep en een zwarte zonnebril. Om haar beide bovenarmen zitten klitteband banden met daaraan aquakits bevestigd. In deze kleine transparante doosjes zitten haar CI-processors waterdicht opgeborgen. Een dun snoertje leidt naar een ronde zendspoel die boven de zonneklep op haar donkere haar vastzit.
