De zon breekt een beetje door. Ik voel haar warmte op mijn rechtershouder, terwijl ik aan mijn kleine tafeltje zit te schrijven. De storm is gaan liggen. Niet alleen buiten. Ook binnen wordt het wat rustiger. Het waren een paar hectische weken, maanden zelfs, waarin we keuzes maakten die onze levens drastisch omgooiden. Nu de knopen doorgehakt en de praktische consequenties voltooid zijn, ontvouwt het leven zich als vanzelf verder en krijg ik ondertussen weer ruimte om iets te typen.
Bijna twee jaar zijn we met onze bouwkavel bezig geweest. Op een prachtige plek aan een dijk, met uitzicht op een brede rivier die traag door oneindig laagland gaat. Halfwilde Konik paarden graasden op de uiterwaarden en ik hoorde het schrille geroep van een buizerd, hoog in de lucht. Het is een idyllische plek. We zouden daar ons tiny house laten bouwen en back to basic gaan. Alleen leven met dat wat je nodig hebt. Niet “hebben”, maar “zijn”. Dat was mijn droom.
Maar toen kwam het virus. De prijzen van hout en staal schoten het dak uit. Zeecontainers om bouwmaterialen in te vervoeren werden schaars en duur. De gemeente scherpte ondertussen de bouwregels aan vanwege stikstofmaatregelen, die voor een nóg duurder huisje zouden gaan zorgen. Bovendien kregen we ons huisje door allerlei factoren niet goed toegankelijk voor mij. Tot we het punt bereikten waarop we het niet meer naar onszelf toe konden verantwoorden. Het evenwicht tussen betalen en ontvangen was volledig verstoord. We besloten na bijna twee jaar zwoegen de stekker uit ons bouwproject te trekken. En toen we dat eenmaal hadden gedaan, kochten we binnen twaalf dagen een prachtig, zonnig en zeer toegankelijk tweelaags appartement aan de rand van bos en heide. Met geleidelijnen voor de deur. Van een tiny house naar een penthouse in anderhalve week. Het kan verkeren.
Die toename van ruimte -één kamer is volledig ingericht als walk in closet– vroeg natuurlijk om een uitbreiding van mijn fors ontspulde schoenencollectie. De verkoop van de kavel had ons een leuk extraatje opgeleverd. Dus kocht mijn man voor zichzelf de nieuwste tech, surfde ik mijn favoriete webshop rond en zette ik een paar dagen later liefkozend nieuwe rode hakken en schattige peeptoes binnen zicht en tast op de schone planken. Verscheidene pencil dresses vulden de (nog) bijna lege hangkasten. Marie Kondo is ook zó 2021. Ruimte innemen is het nieuwe hip.
Ruimte ook voor verwerking van emoties. Want het tiny house project strandde niet alleen vanwege de negatief uitpakkende kosten-baten-analyse. Dat was één van de vele facetten. Een ander facet was ikzelf. Nu het stof wat neergedwarreld is, en er tijd is verstreken, komt het me helderder tegemoet wat er gebeurd is. Ik realiseer me nu goed dat het tiny house project voor mij teveel gevraagd was. Dat vind ik pijnlijk om op te schrijven. Ik wil graag een vrouw van de wereld zijn, en intellectueel gezien ben ik dat ook. Maar mijn lichaam werkt niet altijd mee. Mijn aandoening is te sterk aanwezig en beïnvloedt mijn leven. Dat onvermogen, de combinatie van intellectueel vaardig zijn in een ziek lichaam, speelde mij ook tijdens dit project parten. Ik werd telkens buiten de grenzen van mijn fysieke kunnen gedrukt of werd er steeds mee geconfronteerd dat ik niet kon doen wat ik wilde in het project. Ik kon niet lekker uren googlen naar allerlei mogelijkheden, ik kon niet meekomen, omdat alles lezen, alle vergunningen, alle regels, al het ontoegankelijke papierwerk, mij teveel energie kostte. Ook al begreep ik heel goed wat er stond. Ik leed ontzettend veel regieverlies, want ik was in alles afhankelijk van anderen. Bovenop het feit dát ik al in mijn dagelijkse leven in allerlei opzichten meer afhankelijk ben van anderen dan zienden/horenden, ging ik de grens over van wat ik aan regieverlies aan kan. Het was teveel, meer dan ik hebben kon. Ik ging buiten mijn grenzen en daarmee ook buiten mijn zinnen. Ik werd door al die ontoegankelijkheid boos, geagiteerd, verdrietig, emotioneel, instabiel, enzovoort. Ik was mijn lieve, zachte zelf niet meer. Dan moet je op een gegeven moment gewoon nuchter zijn en de juiste beslissing nemen.
Mijn vingers glijden over een glimmend zwarte handtas met witte polkadots. Ik ben blij dat ik nog een beetje kan zien wat ik mezelf heb gegund. Het komt wel goed met mij en die ruimte.
