’s Ochtends vroeg zetten mijn man en ik onze lichtgewicht tourtandem op het dak van de auto. Dat gaat inmiddels heel gemakkelijk. We zijn in de afgelopen jaren goed op elkaar ingespeeld. Terwijl ik het stuur vasthoud, haalt mijn man het voorwiel uit de fiets. Dan neemt hij het stuur over, terwijl ik naar de bagagedrager loop en deze omhoog til. Mijn man zet de voorvork in de fietsendrager op de auto vast en draait dan behendig de rest van de fiets zo in de standaard. Een fluitje van een cent. Nog even het wiel en de fietstassen in de auto en we zijn klaar voor één van de leukste evenementen van het jaar. De Tandemtocht Keistad. Het is inmiddels de zesde keer dat we aan deze tocht deelnemen. En elke keer verheugen we ons er weer op.
Als we in Hooglanderveen aankomen en onze fiets tussen de zee van andere tandems hebben geparkeerd, worden we her en der warm begroet. We zijn inmiddels bekende gezichten en ook wij zien vertrouwde mensen om ons heen. Maar ook veel nieuwe mensen weten de Tandemtocht Keistad te vinden. Uiteindelijk rijden er vandaag maar liefst 71 tandems mee. Dat betekent 71 blinde of slechtziende mensen met hun voorrijders.
Om deel te kunnen nemen aan dit grote evenement hoef je als blind of slechtziend persoon geen eigen tandem te hebben. Zelfs geen eigen voorrijder. De organisatie regelt dat voor je als je dat wenst. Ook is er opvang voor je eventuele blindengeleidehond. En dat geeft gelijk weer hoe goed deze Tandemtocht is georganiseerd. Alles is elk jaar weer tot in de puntjes geregeld. Ontzettend veel mensen -vrijwilligers, fondsenwervers, verkeersregelaars, begeleiders, bestuursleden, mensen die de tafels met opdrachten en de keuken bemensen- zetten zich ieder jaar weer in om deze tocht tot een feest te maken. Daar kunnen wij als deelnemers inmiddels blind op vertrouwen.
En ook het weer zet zich voor ons in. Na al die natte voorjaarsdagen is het vandaag stralend weer. De zon schijnt en het is lekker warm. Dat heeft natuurlijk invloed op ons gemoed. Iedereen is vrolijk en heeft er zin in. We fietsen een prachtige route door het bos en langs het water. Alles is fris groen om ons heen. Een deel van de route blijkt voor mij bekend te zijn. Ik fietste het vroeger als kind, solo op mijn mouteinbike, vanuit mijn dorp naar de middelbare school in de stad en weer terug.
Onderweg maken we praatjes met de andere deelnemers die we tegenkomen. We horen om ons heen voorrijders aan hun achterrijder vertellen wat er zoal te zien is. Er zijn diverse stops waar we opdrachten kunnen doen om mee te dingen naar een leuk prijsje, en waar versnaperingen worden uitgedeeld. Het ontroert me om zoveel blinde en slechtziende mensen bij elkaar te zien in een vreugdevolle setting. En om er deel van uit te maken.
De lunch is op een prachtige, landelijke locatie. Museum-boerderij De Weistaar in Maarsbergen heeft een heerlijk, vers bereid buffet voor ons klaar staan. In de grote, rustieke deel passen met gemak 150 gezellig kletsende mensen.
Als we later in de middag terugkeren bij het beginpunt hebben we een mooie fietstocht van zo’n 45 kilometer erop zitten. We hebben wel een biertje verdiend! Onder het genot van het gele vocht en een broodje (groente)kroket praten we buiten op het terras nog een tijd na met de mensen om ons heen. Het prijsje hebben we niet gewonnen. Maar volgend jaar een nieuwe kans!
