Als ik de naar verschraald bier ruikende kantine van studentenroeivereniging Triton in Utrecht binnenloop, word ik gelijk hartelijk begroet. Ik doe nu twee jaar mee met Rowing Blind en ben inmiddels tot veteraan benoemd. Samen met M. natuurlijk, die zich altijd bescheiden op de achtergrond houdt, maar ondertussen al net zo lang meegaat. De studenten kennen me inmiddels goed en ik ontvang een warm welkom. Ik krijg een glas thee toegeschoven en pak een “choco-onderdaan” (de goedkope versie van een chocoprince) uit het mij voorgehouden pakje. Het najaarstraject bij Rowing Blind is vandaag begonnen en het is fijn om hier weer te zijn.
Terwijl ik een praatje maak met een blinde man, die vandaag voor het eerst meedoet, merk ik dat de prestatiedrang totaal uit mijn lichaam is verdwenen. Ik hoef niet meer mee te doen met een roeiwedstrijd, ik hoef niet meer de snelste te zijn. In plaats daarvan kan ik gewoon lekker ontspannen en hiervan genieten. En dat doe ik. Als ik even later de boot instap, voelt het gelijk weer vertrouwd. Wat is het toch heerlijk om buiten op het water te zijn en te bewegen. Om samen te zijn. Ik pak de roeiriem. De te maken roeihaal zit inmiddels in mijn spiergeheugen gebrand. Mijn lichaam doet het vanzelf, ik hoef er niet meer over na te denken. Dat schept ruimte om er ook voor anderen te zijn. Achter mij zit mijn ziende roeimaatje C., een rustige, empathische jongeman die me heldere en verstaanbare aanwijzingen geeft. Want verbetering blijft natuurlijk altijd mogelijk. Zo is voor mij de focus verschoven naar leren in plaats van presteren en dat zorgt voor veel minder druk. Achter C. zit een slechtziende vrouw die nog maar drie keer heeft geroeid. Ik vind het fijn om haar op weg te helpen. Ik zit in de voorste positie en bepaal dus het tempo. Ik probeer zo rustig en stabiel mogelijk te roeien, zodat ze in kan haken en synchroon mee kan doen. Iets dat in het begin helemaal niet simpel is.
Het begint te regenen. Het deert me niet. Ik schuif de capuchon van mijn waterdichte jas over mijn hoofd en trek hem wat strakker, zodat mijn CI’s droog blijven. We roeien verder over het brede Merwedekanaal en ik neurie zachtjes een liedje. In de kantine staan de belegde broodjes en warme thee al op ons te wachten.
–
De column die ik schreef na mijn allereerste ervaring bij Rowing Blind kun je hier teruglezen.
